این پژوهش نشان می‌دهد که سطح اکسیژن محلول، محتوی زیستی، زیست‌آشفتگی و اندازه‌ی ذرات، توزیع کربن آلی کل (TOC) در رسوبات سطحی بخش شمالی خلیج فارس (از تنگه‌ی هرمز تا خور موسی) را کنترل می‌کند. پانصد و بیست و پنج نمونه‌ی رسوب سطحی از عمق ده تا صد متری با نمونه‌گیر فکی برداشت شده و از نظر کربن آلی کل (پیرولیز راک-اول)، محتوی زیستی (موجودات زیست‌آشفته کننده) و اندازه ذرات (رسوب شناسی) تحت آنالیز قرار گرفتند. رسوبات بستر از ذرات آواری (کوارتز، فلدسپار، خرده سنگ و کانی‌های رسی) و شیمیایی- بیوشیمیایی (پوسته دوکفه‌ای، گاستروپودا، استراکودا، بریوزوآ، فرامینیفر‌های کف‌زی و پلانکتونیک، خار اکینودرم و قطعات اسکلتی ماهیان) تشکیل شده‌اند. بر پایه‌ی مطالعات انجام شده، رسوبات گلی، کربن آلی کل (03/0 تا 48/1 درصد وزنی) و فرامینیفر‌های پلانکتونیک (مانند گلوبوروتالیده و سیکلومینا) در بخش‌های عمیق‌تر شرقی و میانی ناحیه مورد مطالعه نسبت به مناطق ساحلی افزایش و سطح اکسیژن محلول (5 تا 2/6 ppm) کاهش یافته است که نشان دهنده‌ی قابلیت بیشتر حفظ مواد آلی در رسوبات گلی خلیج فارس با سطوح پایین‌تر اکسیژن محلول و زیست‌آشفتگی کمتر (کاهش محتوی کف‌زی) است